Aktualności

Utrzymaj szkolny tryb dnia:

1. Wstawaj o tej samej porze.

2. Zachowaj poranną rutynę - pamiętaj o higienie i śniadaniu. Nie chodź cały dzień w piżamie.

3. Przed rozpoczęciem nauki wyjdź do ogródka, z psem, na balkon albo otwórz okno i pooddychaj świeżym powietrzem  to rozbudzi Twoje ciało, będzie imitowało wyjście do szkoły i wzmocni Twoją odporność.

4. O określonej porze zacznij pracę zadaną przez nauczycieli.

5. W czasie nauki rób sobie krótkie ruchowe przerwy (w szkole wychodziliście na korytarz, boisko) rozciąganie się, wstanie z miejsca, spacer po mieszkaniu – będzie to regenerowało umysł.

6. W czasie przerw unikaj oglądania youtuba, seriali, grania w gry. To świetna okazja do ćwiczenia samodyscypliny.

7. Zaplanuj sobie czas popołudniowy. Pamiętaj, że rodzice nadal będą pracować, nawet jeśli fizycznie będą w domu, nie zawsze mogą organizować Tobie wolny czas.

8. Utrzymuj kontakty towarzyskie TYLKO online. Wykorzystaj po południu czas do dzielenia się ONLINE swoimi pomysłami na kreatywny czas wolny.

9. Ustal z rodzicami czas po południu, w którym będziecie mogli razem się pobawić.

10.  Zapytaj rodziców, jak w czasie szkoły online możesz pomóc im w domowych obowiązkach. To świetna okazja, by nauczyć się gotować, prać, prasować. Zachęcam do organizowania przez przewodniczących klas konkursy online na np. zrobiony obiad rodzinny itp. Bądźcie tu kreatywni :)

    11.Ustal sobie limit grania w gry komputerowe i oglądania seriali. Będziesz mieć i tak dodatkowo więcej czasu na komputer niż zwykle. Nie chciałabym wrócić do szkoły pełnej zombie komputerowych!

12.1,5 godziny przed snem wyłącz elektronikę. Zaniedbując to narażasz się na problemy ze snem.

13.Przed pójściem spać podsumuj to, co udało Ci się wykonać danego dnia. Doceń siebie! i wyciągnij wnioski na następny dzień - czego chcesz robić więcej, czego mniej.

14.Uspokój umysł. Wieczór to dobry moment do treningu umysłu. Naucz swój umysł, jak ma zatrzymywać pracę i wchodzić w stan relaksu. Wystarczy, byś przez 5 - 10 minut w pozycji siedzącej odliczał/a oddechy. Kiedy skoncentrujesz uwagę na oddechach, zbędne myśli zaczną się wyciszać.

15. Dbaj o sen - śpij minimum 8 godzin. To wzmacnia odporność fizyczną i psychiczną.

Czas wolny- jak sobie z nim radzić, skoro nie można nigdzie wyjść?

Nawet jeśli coś uważamy za sytuację pozytywną, to możemy mieć problem z odnalezieniem się. Są osoby, które z nadmiarem wolnego czasu nie do końca dobrze sobie radzą. Ten czas trzeba zagospodarować, umieć nim zarządzić, żebyśmy się nie denerwowali i mieli takie poczucie, że ten czas wykorzystujemy. Te dni mają być idealne, bo to może nas dodatkowo stresować.

Po prostu te dni organizujmy. Pamiętajmy, że ten czas musi mieć rytm dobowy. Nie śpijmy w ciągu dnia, choć rozumiem, że te zaległości chcecie nadrobić. W nocy z kolei nie bądźmy aktywni. Nastawmy sobie budzik na konkretną godzinę i starajmy się, aby dzień miał swój rytm.

Dobrze zorganizowany dzień to taki, kiedy regularnie jemy posiłki, a odpoczynek przeplatamy aktywnością fizyczną oraz obowiązkami. Tutaj musimy być kreatywni - proponuje zbudować sobie plan. Tak jak w szkole mamy plany lekcji i notatniki, gdzie rozpisujemy co i o której godzinie zrobić, teraz zróbmy to samo.

Ten czas będziemy spędzać w ograniczonym gronie, w gronie najbliższych. Dlatego proponuję, byśmy część rzeczy robili sami. Jeżeli mamy taką możliwość, pójdźmy wszyscy do własnych pomieszczeń, a później spotkajmy się na gry planszowe, oglądanie serialu. Żebyśmy mogli od siebie troszeczkę odpocząć. Możliwość odpoczynku, nawet od tych, których bardzo kochamy, może być w tej sytuacji bardzo cenna. Niech każdy zrobi to, co chce sam, w różnych częściach mieszkania. Później wracamy do wspólnych aktywności.

Możemy razem posprzątać. Starajmy się, żeby był to miły czas. Jego częścią mogą być przyjemności, ale chwilka odpoczynku od siebie jest tu na wagę złota. Pamiętajmy, że sytuacja, w której jesteśmy, jest sytuacją przejściową. To się na pewno uspokoi i zdrowi wrócimy do codzienności i nie chcemy być w tej codzienności skonfliktowani - ani z pracodawcą, ani tym bardziej z najbliższą rodziną. Dbajmy o te relacje, bo to my jesteśmy teraz dla siebie największym źródłem wsparcia i optymizmu. 

Chodzi o to, żeby stres nas dodatkowo nie osłabiał. Pamiętajmy, że stres jest bardzo ważnym czynnikiem naszej odporności. Dobry humor i te miło spędzane chwile są jak lekarstwo na receptę. Wiele można zmienić już na poziomie komunikacji. Kto ma w domu nastolatka, ten wie, że gdy go do czegoś zmuszamy, efekt jest zupełnie odwrotny. Warto zastosować  taką strategię, żeby z naszym dzieckiem rozmawiać. Uświadomić, że do tej szkoły wróci i im będzie miało mniej zaległości, tym ten powrót będzie łatwiejszy. Ufajmy naszej młodzieży, wierzmy im, bo oni też nie chcą wrócić do rzeczywistości, która będzie bardzo trudna. Rozłożenie czasu tak, by dzieci się uczyły, ale także odpoczywały to kwestia rozmowy i dobrej motywacji. 

Dobrym pomysłem może być też wspólna nauka. Poczytanie z dzieckiem książki, zapoznanie się z programem również może być wartościowe. Dla dziecka taka forma, nie odpytywania, może być bardzo miło spędzanym czasem. Nie chodzi o udawanie, bo wszyscy mamy świadomość, jak ta sytuacja jest poważna i trudna. Ja nie do końca się zgadzam, że powinniśmy się przygotowywać na najgorsze, bo co to tak naprawdę znaczy? Ja się domyślam, co to pytanie w sobie zawiera, ale czym innym jest świadomość tego, jak poważna jest sytuacja, a czym innym rozmyślanie o tym najgorszym. Nasz sposób myślenia i to, na czym koncentrujemy uwagę, wpływa na naszą kondycję psychofizyczną. W napięciu nasz organizm specyficznie funkcjonuje. Osłabiamy w ten sposób swój układ odpornościowy, wydzielają się różne substancje i stajemy się słabi. Dlatego koncentrujmy się na tym co tu i teraz - dbajmy o swoją kondycję psychofizyczną, dbajmy, by czas był spędzany konstruktywnie i starajmy się dotrwać w dobrej kondycji do lepszego czasu. Nie myślmy o najgorszym, ale też nie bagatelizujmy sytuacji.

  Hanna Siniarska – pedagog szkolny

W marcu przypada V Ogólnopolskie Czytanie Jeżycjady, czyli cyklu powieściowego autorstwa Małgorzaty Musierowicz. Nasza szkoła już po raz drugi wzięła udział w tej akcji, a jej obchody trwały aż cztery dni. Klasy 1 a i 1b poznały podczas moich odwiedzinfragmenty „Kłamczuchy”. Niektóre z dzieci po raz pierwszy słyszały o sadze rodu Borejków, lecz każdemu spotkaniu towarzyszyły śmiech, zaciekawienie i ożywiona dyskusja dowodząca bystrości i dobroci młodych słuchaczy. Trzecioklasiści wysłuchali urywków z „Idy sierpniowej”, które wywołały debatę na temat właściwego traktowania zwierząt. Uczniowie klas 4-7 mogli porozmawiać na temat „Jeżycjady” w trakcie zdalnych zajęć bibliotecznych.

Wszystkie te godziny pokazały, że pisarstwo Musierowicz może bawić, zachwycać, interesować, a czasem zostać skonfrontowane z odmiennymi pasjami literackimi. Z pewnością trudno przejść obok niego obojętnie!

Nauczycielom oraz Uczniom (w sumie 82 osobom) serdecznie dziękuję za uczestnictwo w spotkaniach z „Jeżycjadą” i mam nadzieję, że w przyszłym roku uda nam powtórzyć obchody akcji już w pełni na terenie szkoły i w komplecie, gdyż poznańska autorka opowiada o tym, co najważniejsze – o rodzinie, miłości, przyjaźni i życzliwości, czyli o tym, czego każdy z nas potrzebuje na co dzień.

Nauczyciel bibliotekarz

Szanowni Państwo! poniżej dokumenty zwiazane z rekrutacją dzieci do przedszkoli

Informacja_dla_Rodzicow_rekrutacja_przedszkole_2021_22.pdf

pismo_rekrutacja_2021.pdf

Terminy_rekrutacji_do_przedszkoli_i_oddzialow_przedszkolnych_2021_2022.pdf

UMP_XXII_401_VIII_2020_T.pdf

Zarzadzenie_Prezydenta_Miasta_Poznania_dotyczace_terminow_rekrutacji_do_przedszkoli_i_oddzialow_.pdf

Choroba przewlekła to proces patologiczny trwający ponad 4 tygodnie, cechujący się brakiem nasilonych objawów chorobowych. Długotrwała choroba i częste hospitalizacje mogą okresowo uniemożliwiać choremu dziecku przebywanie w grupie rówieśników, a także zaspokajanie wielu ważnych potrzeb psychicznych, fizycznych i społecznych. Przeciwdziałanie niekorzystnym skutkom choroby przewlekłej, polega między innymi na udzielaniu dziecku i jego rodzinie pomocy w budowaniu nowej koncepcji życia z chorobą i pomimo choroby. Odbudowa poczucia bezpieczeństwa jest jednym z najważniejszych zadań osób pomagających choremu dziecku i jego rodzinie. Dziecko może czuć się mniej bezradne i zagubione, gdy ma okazję do odnoszenia sukcesów i poradzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Zatem dostrzeganie i eksponowanie osiągnięć dziecka, chwalenie go za nie i nagradzanie jest jednym z kierunków pomagania mu w pokonywaniu poczucia bezradności. Drugi ważny kierunek to uczenie dziecka nowych umiejętności- zarówno tych przydatnych w pokonywaniu trudności związanych z chorowaniem, jak i tych otwierających mu nowe, wolne od ograniczeń pola aktywności, poszerzających jego „obszar wolności”. Szkoła pełni w życiu chorego dziecka szczególną rolę. Jest to miejsce, w którym może się ono uczyć i bawić, rozwijać swoje zdolności i umiejętności, może przeżywać radość i dumę ze swojej aktywności, a także budować dobre relacje z innymi dziećmi. Obecność przyjaznych nauczycieli i rówieśników jest bardzo ważna dla prawidłowego rozwoju emocjonalnego i społecznego chorego dziecka. Niezwykle ważne jest przekazanie nauczycielom informacji o wpływie choroby dziecka na funkcjonowanie psychiczne, fizyczne i społeczne ucznia. Niektóre leki mogą działać pobudzająco a inne usypiająco. Może to mieć wpływ na zachowanie się dziecka lub możliwość efektywnego uczenia się. Dzięki informacjom od rodziców i lekarzy, nauczyciel może poznać chorobę dziecka w takim zakresie, aby w razie potrzeby, w odpowiednim czasie, udzielić mu niezbędnej pomocy i wsparcia oraz zapewnić bezpieczne warunki na terenie szkoły. Także dostosować sposoby komunikowania się oraz sposoby i formy nauczania do potrzeb i aktualnych możliwości chorego dziecka. Wzajemne kontakty pomiędzy szkołą i rodzicami powinny być stałe i systematyczne, oparte na zaufaniu, spokojnej, wzajemnej wymianie informacji oraz współpracy i zrozumieniu.

Główne sposoby pomocy przewlekle choremu dziecku możliwe do zrealizowania na terenie szkoły:

1. zapewnienie poczucia bezpieczeństwa psychicznego i fizycznego,

2. pomoc w pokonywaniu trudności, uczenie nowych umiejętności,

3. budowanie dobrego klimatu i przyjaznych relacji klasowych,

4. przygotowanie uczniów zdrowych na spotkanie chorego kolegi,

5. traktowanie chorego dziecka jako pełnoprawnego członka klasy,

6. uwrażliwianie dzieci zdrowych na potrzeby i przeżycia dziecka chorego,

7. uwrażliwianie dziecka chorego na potrzeby i przeżycia innych uczniów,

8. motywowanie do kontaktów i współdziałania z innymi dziećmi,

9. rozwijanie zainteresowań, samodzielności dziecka,

10. dostarczanie wielu możliwości do działania i osiągania sukcesów,

11. motywowanie do aktywności.

  Hanna Siniarska – pedagog szkolny

Dbamy o naszą aktywność! Nasza szkoła przy współpracy z Akademią Piłkarską Reissa zaprasza na 4 zapoznawcze, niezobowiązujące treningi dla dzieci z klas 1-5. Pierwsze treningi odbędą się w poniedziałek 01.03 i środa 03.03 w sali Szkoły Podstawowej nr 63 przy ul. Starołęckiej 142 o godz.:- 16.30-17.30

dla dzieci z klas 1- 17.30-18.30

dla dzieci z klas 2- 17.30-18.30

dla dzieci z klas 3- 18.30-19.45

dla dzieci z klas 4 i 5

Więcej informacji pod nr tel 608458425"

Zaburzenia zachowania są najczęstszym powodem, dla którego dzieci przyprowadzane są do psychologa lub psychiatry. Specjaliści traktują je zwykle jako wyraz trudności w funkcjonowaniu psychicznym dziecka, które objawiają się w jego zakłócającym zachowaniu i w relacjach z innymi ludźmi. Poniżej przedstawię ogólną charakterystykę objawów występujących u dzieci z zaburzeniami zachowania; należy jednak pamiętać, że symptomy mogą być bardzo zróżnicowane u poszczególnych dzieci.

Jakie są objawy zaburzeń zachowania?

Główne kategorie objawów zespołu nadpobudliwości psychoruchowej:

• Zaburzenia koncentracji uwagi – trudność w skupieniu uwagi i słuchaniu innych, niedbałość o szczegóły, roztargnienie, ciągłe zapominanie o czymś, niezorganizowanie.

• Impulsywność – podejmowanie działań bez namysłu, często ryzykownych, nieumiejętność czekania na swoją kolej, niecierpliwość, przeszkadzanie innym.

• Nadruchliwość – dziecko przebywa w ciągłym ruchu, często bezcelowym; gdy musi pozostać w miejscu zaczyna się wiercić, bawić rękoma, wyłącza się z aktywności; jest gadatliwe i nie może powstrzymać się od mówienia; często ma trudność w kontynuowaniu rozpoczętego zadania i je rzuca.

Objawy dziecka z zachowaniami aspołecznymi:

• Zachowania agresywne – zastraszanie, terroryzowanie innych, stosowanie przemocy fizycznej, zmuszanie do wykonywania czynności seksualnych.

• Zachowania destrukcyjne – wandalizm, podpalenia, kradzieże.

• Tendencja do kłamania

• Zaniedbywanie swoich obowiązków.

• Skłonność do łamania zasad i norm społecznych – wagarowanie, ucieczki z domu, wczesna inicjacja seksualna.

Charakterystyczne symptomy zaburzeń opozycyjno-buntowniczych:

• Częste zmiany nastroju.

• Skłonność do irytacji i złoszczenia się

• Częste konflikty z dorosłymi

• Odmowa spełnienia próśb osób dorosłych

• Ciągłe kwestionowanie reguł postępowania określanych przez dorosłych

• Oskarżanie innych o własne niepowodzenie

• Niechęć do podejmowania współpracy z dorosłymi i rówieśnikami

• Szorstkość w obyciu

• Odrzucanie wszelkich autorytetów

Jak się diagnozuje zaburzenia zachowania?

Diagnozy najczęściej stawia psycholog lub psychiatra po przeprowadzeniu wnikliwego wywiadu z rodzicami oraz badaniu i obserwacji dziecka. Wczesne wykrycie zaburzeń zachowania i ich leczenie zapobiega pogłębianiu się trudności adaptacyjnych dziecka w środowisku szkolnym i rodzinnym.

Leczenie zaburzeń zachowania

Plan leczenia jest opracowywany indywidualnie dla każdego dziecka, z uwzględnieniem wieku, stanu zdrowia dziecka, głębokości i rodzaju występujących objawów oraz podatności dziecka na określone procedury terapeutyczne.
Program leczenia może zawierać:

• Psychoterapię dziecka

• Terapię dziecka w grupie rówieśniczej

• Zajęcia psychoedukacyjne dla rodziców

• Terapię rodziny

• Leczenie farmakologiczne

Zapobieganie zaburzeniom zachowania:

Dotychczas nie są znane metody zapobiegania zaburzeniom zachowania, ale wielu badaczy zwraca uwagę na umiejętności interpersonalne rodziców.

                                                        Hanna Siniarska

Szanowni Państwo,

23 lutego obchodzimy Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją. Ktoś może zapytać z niedowierzaniem: ,,Depresja w szkole podstawowej? Niemożliwe?’’ A jednak. W sytuacji przedłużającego się nauczania zdalnego, nakazu izolacji społecznej, niemożliwości swobodnego poruszania się i korzystania z zajęć sportowych, kulturalnych itp., a nawet spotykania się z rówieśnikami obserwuje się znaczy spadek obniżenia nastroju u sporej liczby dzieci i młodzieży. Oczywiście nie każde tego typu zaburzenie to od razu depresja, jednak tendencja jest wysoce niepokojąca.

Nie piszę tego, aby Państwa wystraszyć lub siać niepotrzebną panikę, ale aby zachęcić do wnikliwej obserwacji zachowania własnych dzieci. Ponieważ kontakt dzieci z nauczycielami i szkolnymi specjalistami jest mocno w tym czasie ograniczony i zniekształcony przez rozmowy przez kamerki, to Państwo jako Rodzice mogą zauważyć niepokojące objawy tego stanu rzeczy.

Co powinno zbudzić nasz niepokój? - pokazuje grafika poniżej. Jest to szereg objawów dotyczący zaburzeń snu, koncentracji uwagi, braku apetytu, zniechęcania oraz objawów somatycznych takich jak bóle brzucha czy głowy. Wysoce szkodliwe jest spędzanie większości czasu w ciągu dnia przed ekranem komputera czy telefonu, zwłaszcza wieczorem przed snem. Rozmawiając z uczniami na pytanie o sposoby spędzania wolnego czasu czy rozładowania napięcia większość z nich odpowiada: ,,gra na PlayStation czy komputerze’’. Duży odsetek naszych dzieci spędza czas tylko w ten sposób. Warto nadzorować czas spędzany przed ekranem (oczywiście poza obowiązkowymi lekcjami) za pomocą różnego rodzaju blokad rodzicielskich. Wspólnie ustalmy z dzieckiem dzienny limit czasu na wirtualną rozrywkę w granicach ok. 30 min dziennie. Starajmy się dopilnować, aby dzieci spędzały przerwy między lekcjami poza ekranem – wstały z krzesła, pogimnastykowały się, wywietrzyły pokój, a dłuższą przerwę spędziły na dworze. Sami też dajmy przykład odkładając telefon czy laptop po skończeniu swojej pracy, najlepiej w jakieś odosobnione miejsce. Spędzajmy jak najwięcej czasu offline.

Wygospodarujmy więcej czasu na wspólne rozmowy i obowiązki domowe, ,,tradycyjne’’ zabawy takie jak: gry planszowe, rysowanie, majsterkowanie itp., a przede wszystkim na aktywność na świeżym powietrzu: grę w piłkę, rower czy rolki lub po prostu spacerowanie. Starajmy się zapewnić dzieciom rzeczywisty kontakt z rówieśnikami – zaprośmy jednego czy dwóch kolegów na wypad na łono natury czy domowe popołudnie. To naprawę ważne, by pielęgnować szkolne relacje! Starajmy się zachować w miarę stały rytm dnia i jasny podział na czas pracy i rozrywkę.

Jeśli jakieś sygnały nas niepokoją lub utrzymują się przez dłuższy okres czasu zachęcam do kontaktu z psychologiem lub pedagogiem szkolnym (można napisać do nas na dzienniku Librus czy na czacie Teams lub umówić się na konsultację ,,na żywo’’ na platformie). Proszę nie obawiać się, że działacie Państwo na wyrost – w tym wypadku lepiej być nadmiernie ostrożnym niż później żałować, że się coś zaniedbało czy przeoczyło. Można również kontaktować się bezpośrednio z pracownikami Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej nr 7 w Poznaniu (pełna oferta i kontakt do poradni znajdują się w zakładce ogłoszenia na Librusie).

Dbajmy o wzajemne relacje i starajmy się odnaleźć pozytywne aspekty sytuacji, w której się znajdujemy. Wiem, że nie jest to łatwe, jednak tylko w ten sposób będziemy w stanie w miarę bez szwanku wrócić do pocovidowej rzeczywistości.

                                     Pozdrawiam serdecznie, Elżbieta Pleskacz – psycholog szkolny

W każdej szkole kryje się jeden zakątek – czasem na piętrze, czasem na poddaszu. W naszej znajduje się w on piwnicy. To biblioteka, którą w lutym odwiedzili uczniowie klasy pierwszej a i b. Podczas swojej wizyty wyjaśniali, czym to miejsce różni się od księgarni, jak należy się tu zachować, jakie książki lubią czytać oraz w jaki sposób należy o nie dbać.

Po udzieleniu odpowiedzi na trudne pytania i rozwiązaniu zagadek złożyli uroczyste ślubowanie. Następnie otrzymali zakładki oraz dyplomy. Po oficjalnym pasowaniu na czytelnika mogli wypożyczyć pierwsze lektury.

Nigdy nie zapomina się pierwszej samodzielnie przeczytanej książki. Mam nadzieję, że te, które pierwszoklasiści zabrali owego dnia do domu, zachęcą ich do kolejnych odwiedzin w bibliotece i sprawią, że literatura już zawsze będzie obecna w ich życiu.

Wychowawcom Świetlicy oraz Wychowawcom klas pierwszych dziękuję za pomoc.

Nauczyciel bibliotekarz

Szanowni Państwo,

Rodzice/Opiekunowie, Specjaliści i Nauczyciele

Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna nr 7 działa stacjonarnie mimo trwającej pandemii. 

Poniżej link z dokładnymi informacjami:

Zachęcamy do przekazania 1% podatku na rzecz Naszej Szkoły. Dziękujemy za dotychczasowe wsparcie. Pozyskane środki przeznaczono na zakup sprzętu komputerowego.

Tegoroczny 14 II stanowił inspirację dla walentynkowej akcji „Czytam z tymi, których kocham. Czytam z tymi, których lubię". Jej uczestnicy pokazali, że również wspólna lektura z rodziną i przyjaciółmi może sprawiać przyjemność.

Wszystkim Fotografującym i Fotografowanym dziękuję za nadesłane zdjęcia.

Zapraszam do wirtualnej galerii!

Nauczyciel bibliotekarz

PS A Wy jaką książkę polecacie na walentynki? :-)

14 lutego swoje święto mają zakochani. W tym roku w jego obchodach wzięły udział również dzieci z oddziału przedszkolnego w naszej szkole. Wraz z Panią Wychowawczynią wykonały przepiękne plakaty zatytułowane „Miłość w bajkach” i „Przyjaźń w bajkach”, które można podziwiać na gazetce przed biblioteką. Następnie wybrały swój ulubiony utwór, czyli „Sąsiadów”. Z tej okazji w przedszkolu odbyły się walentynkowej warsztaty czytelnicze. „Zerówkowicze” wysłuchali opowiadania z książki „Pat i Mat potrafią wszystko”, wzięli udział w dyskusji na temat zimowego święta, a następnie ułożyli puzzle z bohaterami przeczytanej opowieści.

Uczniom i Wychowawcy dziękuję za sympatyczny poranek, a wszystkim życzę, aby tego dnia nie zabrakło w życiu miłości, przyjaźni, życzliwości i ciepła. I każdego kolejnego także ;-)

Nauczyciel bibliotekarz

Większość rodziców chciałaby by ich dziecko miało jakieś własne zainteresowania, dzięki którym przyjemnie spędzi czas, wyróżni się, a być może w przyszłości będzie mogą wieść spełnione życie.

W jaki sposób pomóc dziecku odnaleźć swoją pasję?

Przede wszystkim nic na siłę. Mimo, że dotarła już do nas z zachodu moda na zapisywanie dziecka na setki zajęć pozalekcyjnych mających „rozwijać jego zdolności” – nie dajmy się zwariować. Jeśli dziecko lubi muzykę można rozważyć jego uczestnictwo w zajęciach ze śpiewu, zespole regionalnym, lub tańca współczesnego – ale może nie wszystko na raz? W natłoku propozycji zajęć z języka angielskiego dla niemowląt, treningów Ju-Jitsu, stepowania, gry na flecie i Aqua-Zumby dla najmłodszych – można odnieść wrażenie, że jeśli nie zapiszemy na nie dziecka czegoś go pozbawiamy. Zaniedbujemy jego szansę na wszechstronny rozwój i odniesienie sukcesu w życiu. Szczególnie jeśli sami nie mieliśmy możliwości uczestnictwa w takiej ilości zajęć, chcemy dać im coś więcej niż doświadczyliśmy sami. Oczywiście nie ma nic złego w myśli, aby dzieciom stworzyć dobre warunki rozwoju. Niekoniecznie jednak upychanie w harmonogramie siedmiolatka kilku zajęć dodatkowych, pozalekcyjnych i korepetycji – takie warunki właśnie stwarza.

Potrzeba czasu wolnego

By dziecko mogło się rozwijać z jednej strony potrzebuje stymulacji i bodźców, z drugiej czasu i przestrzeni by móc je przyswoić. Ważne by obie strony – aktywność i bierność – były w równowadze. Nie bez powodu mówi się, że najwięcej kreatywnych pomysłów pojawia się nie podczas ciężkiej pracy, a wypoczynku. Nawet jeśli wydaje nam się, że zajęcia ze stepowania, czy gry na flecie służą tylko wypoczynkowi – to tak naprawdę wymagają od dziecka nieustannego przyswajania nowych treści i umiejętności. I to po 3-8 godzinach pobytu w szkole, w której oczekuje się od niego tego samego. Wypoczynek to nie tylko czas na integrację i uporządkowanie nowej wiedzy i umiejętności ale też na poznanie siebie i swojego stosunku do podejmowanych działań. Czy dziecko które gra na flecie tylko 1 godzinę podczas poniedziałkowych zajęć naprawdę rozwija swoją pasję, czy wykonuje narzucony obowiązek. Czy gdyby kierowało się pasją nie poświęcałoby na to każdej wolnej chwili czerpiąc z tego radość i satysfakcję? A może nawet chciałoby tego, ale we wtorek ma już angielski, w środę kurs kaligrafii, w czwartek basen i w zasadzie nie ma na to zupełnie czasu ani energii.

Pasja – to wzajemna inspiracja

Ważny jest także kontakt z innymi. Dziecko może zarazić się pasją do kolekcjonowania pocztówek od ukochanego dziadka, a jazdą na deskorolce od starszego kolegi. Nauczyciel – pasjonat wniesie w życie dziecka więcej inspiracji niż najlepszy kurs pozaszkolny prowadzony przez przypadkowe osoby, dla których jest to tylko zawód, jak każdy inny. Nie zapominajmy też o sobie – rodzicach. Jeśli sami żyjemy pasją, dziecko ma szansę doświadczać jej dzień po dniu i być może podążyć podobną drogą. Nic dziwnego, że w artystycznych rodzinach dzieci podążały śladami rodziców. Ważne jest jednak to by nie narzucać dziecku swojej wizji zainteresowań, a raczej stworzyć przestrzeń na jego własne poszukiwania, stawianie pytań, błądzenie i sukcesy. Kto wie, może to ono stanie się z czasem naszym nauczycielem i zainspiruje nas do działania?
Pasja to coś, co robimy dla samej przyjemności działania. Nie jest ważny efekt, opinia innych, użyteczność czy rynkowa wartość wytworu. Mówiąc prościej pasja to radość. Pamiętajmy, że prowadzi do niej wiele dróg, ale też bezdroży – że wymaga czasu, spokoju i przestrzeni by móc się pojawić.

                                                                       Hanna Siniarska – pedagog szkolny

Szanowni Rodzice,

Dzisiaj we wtorek 9 lutego obchodzimy jak co roku Dzień Bezpiecznego Internetu. W związku z tym dniem w wielu klasach na lekcjach wychowawczych lub informatyce będą omawiane z uczniami kwestie bezpieczeństwa w sieci – nieujawniania swoich danych, nienawiązywanie kontaktu z nieznajomymi, nie hejtowanie itp. Są to niewątpliwie bardzo ważne kwestie społeczne, niezbędne do poruszenia z uczniami.

W dobie pandemii jednak, gdzie nasze życie w większości toczy się online, te działania mogą okazać się jednak niewystarczające. Bardzo łatwo przekroczyć granice między tym, co muszę niezbędnie zrobić do szkoły czy pracy, a tym, z czego mogę zrezygnować. Z niepokojem obserwujemy coraz dłuższy czas spędzany przez dzieci i młodzież przed ekranem komputera, często również rodzicom trudno jest postawić samym sobie odpowiedną granice. Ma to naprawdę negatywny wpływ na rozwój wrażliwego mózgu dzieci i pojawienie się wielu problemów emocjonalnych i zdrowotnych takich jak: wady postaw, problemy ze wzrokiem, słabszy rozwój funkcji poznawczych, kłopoty z zasypianiem, problemy ze wzrokiem, trudności z koncentracją uwagi i nawiązywaniem relacji społecznych. U dzieci mogą pojawiać się różnego rodzaju lęki czy zachowania agresywne. Radzenie sobie z tymi zaburzeniami może trwać dłuższy czas i kosztować dużo wysiłku.

Lepiej zatem zapobiegać ich występowaniu i podjąć działania profilaktyczne. W związku z tym zachęcam Was, Drodzy Rodzice, do zapoznania się z materiałami Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę https://www.domowezasadyekranowe.fdds.pl/ i wprowadzenia w swoim domu DOMOWYCH ZASAD EKRANOWYCH - jest ich 8:

1. Ograniczaj mi czas przed ekranem.

2. Nie pozwalaj mi patrzeć w ekran przed snem.

3. Nie korzystajmy z ekranów przy jedzeniu.

4. Odkładajmy wszystkie ekrany w jedno miejsce.

5. Spędzajmy razem czas aktywnie.

6. Bawmy się razem bez ekranów.

7. Ograniczaj mi czas przed ekranem w podróży.

8. Zabieraj na noc ekrany z mojej sypialni.

Brzmi bardzo prosto, trudniej to wykonać! Zróbmy w naszym domu naradę rodzinną i wspólnie omówmy powyższe zasady oraz zobowiążmy się – DZIECI I RODZICE do ich wypełniania. Wszyscy potrzebujemy czasu offline. Wykorzystajmy piękny czas zimy w tym roku na rodzinne zabawy ruchowe na śniegu; na długie spacery, nawet po najbliższej okolicy. Zastąpmy oglądanie filmów - wieczorami gier planszowych, głośnym czytaniem książek, rozwijaniem nowego hobby czy nawet wspólnym gotowaniem. Każdy sposób jest dobry na oderwanie się od ekranu. Nasz mózg nam na pewno za to podziękuje!

Pozdrawiam serdecznie,

Elżbieta Pleskacz – psycholog szkolny

• Nieśmiałość może być cechą charakteru: po prostu człowiek nie jest specjalnie „wyrywny” ani otwarty, ma 2–3 kolegów i w niektórych sytuacjach czuje się skrępowany. Czerwieni się, ale z czasem z tego wyrasta. W sumie jednak nie jest mu ze sobą źle. Kłopot zaczyna się, gdy chorobliwa nieśmiałość kompletnie blokuje nastolatka. Uniemożliwia mu zawieranie znajomości, przyjaźni. Upośledza jego umiejętność prezentowania swojej wiedzy, umiejętności. Powstrzymuje przed podjęciem wyzwań, którym teoretycznie powinien sprostać. Wtedy rodzic powinien zrobić co w jego mocy, aby pomóc.

• Co robić?

• ● Mówienie: weź się w garść, uwierz w siebie – nie ma sensu. To tak jakby kazać chodzić komuś, kto nie ma nóg. Jedyne co można zrobić, to wzbudzić w młodym człowieku wolę zmiany. I wspierać go, gdy będzie starał się nad sobą pracować.
  ● Jeśli nasze dziecko czuje lęk przed konkretnym wyzwaniem lub kontaktem – namawiajmy je, by przemogło się i zrobiło milimetrowy krok do przodu. Zachęcajmy do kontaktów z rówieśnikami, ułatwiajmy je. Jeśli syn odważy się wybrać na szkolną zabawę, to choćby i nie prosił dziewczyn do tańca, ale ogólnie będzie mu tam całkiem fajnie, sam się przekona, że udało mu się coś osiągnąć. Jeśli córka zgłosi się do referatu, który będzie musiała wygłosić przed całą klasą, a na koniec jeszcze usłyszy pochwałę nauczyciela (mama lub tata mogą wcześniej porozmawiać z pedagogiem i poprosić o wsparcie) – zyska kropelkę pewności siebie. Takie pozytywne doświadczenia – to mogą być drobiazgi – sprawiają, że wtedy człowiek ma poczucie, iż on sam już widzi, że nie jest całkiem do niczego, że ma możliwości i potrafi wiele osiągnąć. Chwalmy go za to, co zrobił.
  ● Rozmawiajmy z dzieckiem, powtarzajmy mu, że jeśli otworzy się na innych ludzi, otrzyma wielokrotnie więcej, niż oczekiwało.
  ● W każdej sytuacji podkreślajmy, że kochamy nasze dziecko takim, jakie jest. Mówmy mu, że i nieśmiałość ma swoją wartość: tacy ludzie więcej czują, widzą, głębiej doświadczają. Jeśli młoda osoba zaakceptuje w sobie tę cechę, łatwiej będzie ją pokonać.
  ● W przypadku, gdy jednak nie możemy sobie poradzić z problemem nieśmiałości zawsze warto zgłosić się o pomoc do specjalisty.

                                            Hanna Siniarska – pedagog szkolny

#bezpresji - czyli jak nabrać dystans do mediów społecznościowych

18 stycznia przypadał Międzynarodowy Dzień Kubusia Puchatka, obchodzony w rocznicę urodzin Alana Alexandra Milne’a, autora postaci sympatycznego niedźwiadka. Z tej okazji uczniowie z klas 0-3 uczestniczyli w konkursie czytelniczo-plastycznym. Ich zadanie polegało na wykonaniu pracy pt. „Przyjęcie urodzinowe u Kubusia Puchatka” i umieszczenie na niej wybranego cytatu z książki Milne’a.

Wszystkie rysunki będzie można obejrzeć na gazetce przed biblioteką szkolną, a wyniki zostaną ogłoszone do 8 lutego przez Librus.

Artystom serdecznie dziękuję za udział, a Rodzicom za pomoc!

Nauczyciel bibliotekarz

Eko - redakcja w Ksawerku powstała dzięki temu, że przystąpiliśmy do ogólnopolskiego projektu 1Planet4All z Centrum Edukacji Obywatelskiej. Głównym celem młodych dziennikarzy było pobudzanie innych do myślenia i propagowanie działań, dzięki którym więcej ludzi zacznie postępować proekologicznie.  Ze względu na negatywne i pesymistyczne wiadomości, docierające do nas z mediów, można popaść w stan zamrożenia i stwierdzić, że wszelkie drobne gesty na rzecz ratowania Ziemi, nie mają sensu. Tym bardziej cenne jest docieranie młodzieży do jak największej ilości osób ze słowami i czynami, godnymi naśladowania.

              W dzisiejszych czasach ekologia nabiera innego znaczenia. Kwestie ocieplenia klimatu, zanieczyszczenia powietrza czy niedoboru wody, to nie wymysły grupy eko - zapaleńców, ale nasza rzeczywistość, wszystkich ludzi na Ziemi. Na przestrzeni kilkunastu lat mogliśmy zaobserwować
w naszym kraju zmiany i zjawiska,  których kiedyś nie było. Są one skutkiem niszczycielskiej działalności człowieka i choćbyśmy próbowali wmówić sobie, że to nie ma znaczenia, to świadomość zmian, które następują, i których przerażające skutki spotykamy codziennie, nie daje nam spokoju. Jesteśmy zależni od otaczającego nas świata. Przyroda i człowiek to nie dwie części, ale współgrające ze sobą składniki jednego systemu. Żywność, woda, powietrze, słońce- bez nich nie jesteśmy w stanie przetrwać, a jednak wciąż je niszczymy i marnujemy, jakby nigdy nie miały się skończyć. A wystarczy rozejrzeć się dookoła - już jest źle, a będzie gorzej.

Martyna, klasa 8 : „Nasze działania na rzecz środowiska mogą pomóc kolejnemu pokoleniu poprzez pokazanie im w jaki sposób segregować lub wykorzystywać odpady oraz dlaczego jest to tak ważne dla życia i całego środowiska. W ten sposób będą wiedzieć, co jest dobre dla naszego otoczenia.”

Nasi uczniowie potrafili to nie tylko dostrzec, ale tworzyć  inicjatywy ekologiczne, które wpływają na świadomość naszej lokalnej społeczności. Jeżeli każdy z nas, zrobi coś małego, to wszyscy razem osiągniemy coś wielkiego. A jak się okazuje, to małe, może być bardzo pomysłowe. Młodzi ludzie nie są obojętni na otaczający ich świat. Chcą mieć miejsce do życia i rozwoju.

Jak powiedziała Oliwia z klasy 8: „Nowe pokolenie nauczy się recyklingu, kreatywności oraz dbania
o Ziemię”.

Trzeba tylko im to umożliwić. Młodzi ludzie chcą się wykazać, muszą tylko zostać ukierunkowani.

Kinga, klasa 8: „Moim zdaniem T. Jastrun w felietonie "Alarm dla Planety" w listopadowym Zwierciadle, pisze bardzo dobrze i realnie o obecnej sytuacji. ,,Koniec lodu’’ to książka o tym, co człowiek zniszczył na świecie. Zobaczył to wszystko autor tej książki ,objeżdżając świat, przekonał się na własne oczy. Po podróżach załamał się.... Czytając ten felieton, ja też jestem bardzo załamana, tym co się dzieje z naszym klimatem, a  winni są temu ludzie... Powtarza, że to oni doprowadzili świat do końca. Płuca Ziemi, czyli lasy Amazonii są wycinane przez człowieka, giną różne gatunki zwierząt.      
T. Jastrun, mówi również, że świata nie da się już uratować, choć ja uważam, że można jeszcze próbować, ale na pewno nie uratujemy go w pełni. Jeżeli wszyscy spróbujemy ratować świat, to może będziemy mogli żyć tutaj trochę dłużej”.

Zosia, klasa 8 : „Od kilku lat, w zimę nie spadło zbyt dużo śniegu, praktycznie nic, a lata są suche
i bardzo upalne. Na naszym świecie panuje katastrofa klimatyczna, a my, ludzie, się do tego przyczyniliśmy. Ale nie jest jeszcze za późno, by naprawić swoje błędy. Razem możemy zdziałać bardzo dużo!”

Projekt 1Planet4 All to nie tylko segregacja śmieci i odpadów, to pomoc w zrozumieniu, że wszystko w przyrodzie jest połączone. Jeśli w tym wielkim łańcuchu zniszczymy choć jeden fragment, to wpłynie to na nas już w ciągu najbliższych kilku lat.

Victoria, klasa 8: „ Należy dbać o przyrodę i być optymistami, że nam się uda i będziemy mieć lepsze życie. Autor felietonu "Alarm dla Planety" zakłada, że lada moment wszyscy umrzemy, i że nie opłaca się mieć dzieci”.

Nie jesteśmy w stanie naprawić tego, co się już stało, ale możemy powstrzymać szybkość zmian
i wprowadzać nowe rozwiązania, które wpłyną na lepszą przyszłość  kolejnych pokoleń. Zero waste to filozofia, dzięki której naprawdę możemy wiele zmienić, powstrzymując nadprodukcję i bezsensowną nadkonsumpcję, dzięki temu redukując ilość gazów cieplarnianych, odpadów, a także oszczędzając wodę i naturalne zasoby Ziemi. Pomysły naszych uczniów na zmiany to kreatywność i nadzieja na lepszą przyszłość, oto niektóre z nich:

Adrian, klasa 8 : „Myślę, że mój pomysł może zrewolucjonizować wykorzystywanie materiałów
i surowców drugi raz, ponieważ zamiast pozbywać się starych rzeczy można z nich zrobić coś przydatnego. Nie musimy kupować nowych rzeczy, możemy zrobić je sobie sami. Zrobienie karmnika wpłynęło pozytywnie na środowisko, ponieważ nie wyrzuciliśmy starego blatu i nie zaśmieciliśmy naszej Planety, a dodatkowo przysłużyliśmy się  ptakom. Moim zdaniem zrobienie z tatą karmnika pokazało to, że nie sztuką jest kupienie czegoś nowego, ale sztuką jest przekazanie swojej wiedzy i umiejętności dalszemu pokoleniu tak, aby w przeszłości umiały dbać o środowisko. Na pewno w przyszłości przekażę to swoim dzieciom i wspólnie przyczynimy się do ochrony środowiska, a przy okazji będziemy się świetnie bawić.”

Weronika, klasa 8: „Wystarczy czas i trochę chęci, by z czegoś starego lub zużytego zrobić coś nowego, ładnego i przydatnego. Wpływa to również pozytywnie na środowisko, bo często jak idziemy do sklepu po kilka lekkich rzeczy, to kupujemy plastikowe torby, które są bardzo szkodliwe dla środowiska, a eko-torba, którą zrobiłam, zmieści się do torebki lub kieszeni i nie dość, że wykorzystamy stary materiał, to jeszcze zadbamy o środowisko. Kolejnym pokoleniom pomoże to
w eliminacji plastiku, którego jest coraz więcej, a wykorzystanie drugi raz tego samego surowca daje dużą satysfakcję”.

Michał, klasa 8: „Uważam, ze mój sposób wpłynie na zrewolucjonizowanie wykorzystywania surowców drugi raz, ponieważ, każdy ma kilka słoików w domu, które wyrzuca, a nie każdy ma donicę na kwiaty ze słoika. A wiemy, że taki słoik jest bardziej szczelny i tańszy (…)”

Victoria, klasa 8 : „Dużym problemem dla środowiska są plastikowe siatki na zakupy. Nieraz widziałam siatkę popchniętą przez wiatr i wiszącą na drzewie. Za każdym razem, gdy robimy zakupy, bierzemy kolejną plastikową siatkę. Dlatego ze starej, nieużywanej bluzki zrobiłam wielorazową siatkę na zakupy zakładaną na ramię. Jest lekka, wygodna i w miarę pojemna. Po zwinięciu zmieści się nawet w kieszeni. Dlatego możemy ją nosić ze sobą wszędzie, i w razie zakupów ją wyjmować. Gdyby każdy zrobił swoją własną eco- torbę, wykorzystując tylko jedną starą bluzkę, następne pokolenia miałyby mniejszy problem z wszechobecnymi plastikowymi śmieciami.”

Zosia, klasa 8 : „Surowce warto wykorzystywać kolejny raz, ponieważ w ten sposób zmniejszamy ilość odpadów oraz zły wpływ na środowisko, w którym żyjemy. Mój pomysł może zrewolucjonizować wykorzystywanie surowców drugi raz, ponieważ, gdy staramy się zrobić ładną ozdobę ze szkła
i zaczniemy je sprzedawać np. w Internecie, to większość ludzi się tym na pewno zainteresuje,  możliwe, ze zdecyduje się na zakup (…)”

Więcej można przeczytać na http://polskisp63.blogspot.com/search/label/1Planet%204ALL

Uczniowie naszej szkoły brali również udział w Tygodniu Edukacji Globalnej, gdzie na ogólnopolskim forum mogli wymieniać poglądy z setkami rówieśników z całego kraju. Dzięki Platformie Padlet ustawionej dla CEO mogli dzielić się przemyśleniami oraz rozwiązaniami dotyczącymi ochrony środowiska i klimatu. Okazuje się, ze edukacja klimatyczna to szansa dla nas i naszej Planety. To jedyna właściwa strategia, dająca realne myślenie o przyszłości. Trzepot skrzydeł motyla może wywołać katastrofę na drugim końcu globu - tak twierdzi twórca teorii chaosu zwanej efektem motyla. A trzepot milionów motyli?  Właśnie takie poruszenie mamy na myśli.

Eko - redakcja w Ksawerku, Estera Kociołek i Elżbieta Gierlińska

1. Okaż zainteresowanie dzieckiem, patrz na niego, mów do niego, pytaj, słuchaj, przytulaj, ale zapewniając mu również okresy spokoju i intymności. Nie udawaj, że słuchasz, kiedy tego nie robisz.

 2. Zapewnij dziecku czas na swobodną zabawę, podczas zabawy dzieci trenują oprócz wielu umiejętności, zdolność samoregulacji emocji.

 3. W miarę możliwości zapewnij stały rytm dnia dziecku, gdzie pewne rodzaje czynności i kontaktu następują po sobie np. po obiedzie jest czas wolny, po kąpaniu wspólne czytanie książek itp. Stały rytm wyznacza granice i uspokaja dziecko budując poczucie bezpieczeństwa i „trzymania”.

 4. Na koniec dnia, wspólnej zabawy podziel się z dzieckiem informacjami, które jego zachowania Tobie się podobały. Dzieci potrzebują pozytywnych informacji codziennie. Jest to potrzebne dla ich prawidłowego rozwoju psychicznego. Normalne zachowanie też może być pozytywne.

 5. Zauważanie pozytywów jest jedną z pierwszych i koniecznych metod pracy z „trudnymi dziećmi”, szczególnie z przejawiającymi zachowania opozycyjne. Powinna być stosowana systematycznie. Jednorazowe zastosowanie rzadko daje poprawę.

6. W przypadku wzmacniania zachowania pożądanego, ale rzadkiego należy: - ustalić cel pochwały- jakie pożądane i rzadko powtarzające się zachowanie chce wzmacniać; - obserwować i zawsze chwalić, gdy pożądane zachowanie się pojawi; - chwalić tylko lepsze wykonanie zachowania- podniesienie wymagań; - gdy zachowanie się utrwali, chwalić tylko czasami.

 7. W przypadku wielu dzieci pożądane zachowania wzmacniają pochwały społeczne: uśmiech, przytulenie, pocałunki, kontakt wzrokowy oraz okazywanie uwagi.

8. Chwal opisowo dziecko (opisz co widzisz + pokaż dziecku, że cieszy Cię jego zachowanie oraz nazwij to, co odczuwasz +nazwij cechę dziecka, która się w tej sytuacji uwydatniła) np. „Cieszę się, że poukładałeś ubrania w swojej szafie i odłożyłeś na bok te za małe dla ciebie. To się nazywa uporządkowanie i pomoc”.

5.Spędź co najmniej 30 minut czasu wspólnego z dzieckiem, bądź wówczas otwarty na jego propozycje i pomysły. Dziecko powinno wówczas mieć możliwość „bycia szefem”, ono przejmuje kontrolę nad zabawą, rodzic towarzyszy dziecku, poświęca mu uwagę, zauważa pozytywy i chwali. Podczas tej zabawy unikamy wszystkiego, co kojarzy się dziecku z wykonywaniem obowiązków: uczeniem, poprawianiem, udzieleniem wskazówek, 2 krytykowaniem, ośmieszaniem. Jeśli w czasie zabawy pojawi się niepożądane zachowanie, a nie jest ono bardzo trudne lub niebezpieczne staramy się je ignorować. Ignorowanie polega na milczeniu, zachowywaniu obojętności i zachowaniu „pokerowej twarzy” bez mimiki. Czekamy, aż dziecko zachowa się poprawnie i należy je za to pochwalić. Gdy dziecko zachowuje się w sposób silnie nieakceptowalny (niszczy zabawki, depcze, uderza rodzica). Mówimy: „Czas zabawy się skończył. Nie możemy się dalej bawić, bo mnie bijesz, jutro się pobawimy”. Najlepiej spytać dziecko, w co miałoby ochotę się bawić podczas Waszego specjalnego czasu zabawy. Wymaga to około 8-12 tygodni regularnego stosowania. Metoda wskazana jest do stosowania w przypadku nasilonych trudnych zachowań dzieci, traum, konfliktów w relacjach rodzic-dziecko, traum, po hospitalizacji, rozłące itp. Rodzice musza pokonać wówczas swój lęk przed nudą, utratą kontroli, autorytetu, powinni poskromić wówczas swoje skłonności przywódcze, aby nie narzucać rozwiązań, tylko być otwartymi na słuchanie.

9. Pierwszą i najważniejszą rzeczą, jaką możemy zrobić dla dzieci, żeby mogły nauczyć się regulować własne emocje, jest stworzenie bezpiecznej, wspierającej relacji. Ten związek, który tworzy się pomiędzy opiekunem a dzieckiem, psycholodzy nazywają ufnym przywiązaniem. Liczne badania pokazują, że osoby, które w dzieciństwie doświadczyły takiej bezpiecznej i ufnej relacji, w dorosłym życiu lepiej radzą sobie z własnymi emocjami. Bądź blisko i wspieraj swoje dziecko, nie znaczy to jednak, że masz ograniczać jego samodzielność i działać nadopiekuńczo. Dziecko naturalnie dąży do bliskości drugiej osoby.

10. Nie ośmieszaj i nie umniejszaj emocji, które doświadcza dziecko. Unikaj komunikatów typu „Nie złość się, „Nie masz powodów do płaczu” , „Brzydko wyglądasz, kiedy się złościsz” itp. Kiedy dziecko ma problem nazywaj jego emocje i potrzeby. Pomóż dziecku w nazwaniu i zaakceptowaniu swoich stanów emocjonalnych, pokaż różnice między między emocjami i myślami a zachowaniami. Wszystkie stany emocjonalne można zaakceptować, natomiast niektóre działania należy ograniczyć. Dzięki uważnej opiece i pomocy w nazwaniu swoich przeżyć i potrzeb pomagasz dziecku w rozwoju psychicznym.

 11. Emocje nazwane, to emocje okiełznane. Nazywaj przeżycia dziecka: „Wygląda na to, że jest ci smutno, bo Kuba wyprowadza się do innego miasta”. „Widzę, że cieszysz się z dzisiejszej wygranej, spotkania z koleżanką…” To musiało być irytujące, dostać 2, mimo dużego wysiłku, który włożyłeś w przygotowanie pracy”. Dzięki twojej empatycznej odpowiedzi pomożesz dziecku uporządkować i uspokoić zawiły świat emocji. Świadomość własnych emocji i umiejętność ubrania w słowa swoich przeżyć, to jeden z najlepszych prezentów, jaki możesz dać swojemu dziecku. 12. Pokazuj i mów dziecku, że wszyscy przeżywamy emocje. Pokazuj przeżywanie emocji, także tych nieprzyjemnych jako naturalne ludzkie doświadczenie:„ Wiele ludzi boi się egzaminów, wystąpień publicznych”… „Przeżywanie złości, lęku jest naturalnym ludzkim odczuciem” itp. „Każdy z nas czasem się boi, złości”. 3

12. Bądź dla dziecka dobrym modelem radzenia sobie z emocjami. To, w jaki sposób twoje dziecko będzie radziło sobie z przeżywanymi emocjami, zależy w dużej mierze od tego, jak ty zachowujesz się doświadczając różnych emocji. Dziecko uczy się również przez naśladownictwo. Nie oznacza to jednak, że masz być idealny, czy nadmiernie martwić się swoimi zachowaniami.

13. Pokaż dziecku, że nie należy bać się emocji. Pokazuj, ze je „pomieszczasz”, rozumiesz, jednak na pewne zachowania się zgadzasz, a na inne nie. Nie chroń dziecka przed doświadczaniem jakiejkolwiek frustracji. „Rozumiem, ze jesteś zezłoszczony przegranym meczem, jednak oczekuję, ze przestaniesz rzucać ubrania i powiesz mi co się stało”. 14. Ucz dziecko wyrażać i komunikować swoje emocje . Pozwalaj na wyrażanie, złości, miłości, smutku, lęku, zadowolenia w relacji z tobą. Emocje trzeba akceptować, a tylko niektóre zachowania ograniczać. Ucz dziecko komunikowania w sposób nieraniący intencjonalnie innych ludzi.

14. Stwórz przestrzeń na nieskrępowaną aktywność fizyczną. Zapewnij dziecku możliwość ruchu np. poprzez udział w odpowiednich zajęciach, zabawę na świeżym powietrzu, ćwiczenia i przybory do ćwiczeń w domu. John Ratey, profesor na Harvard Medical School, przez kilkanaście lat zgłębiał temat wpływu ruchu na funkcjonowanie naszego mózgu. Doszedł do jednoznacznych wniosków: ruch ma zbawienny wpływ zarówno na nasze zdrowie fizyczne, kondycję, jak i na pracę mózgu. Aktywność fizyczna znacząco zmniejsza ryzyko depresji, stanów lękowych, zaburzeń koncentracji i ADHD. Liczne badania pokazują, że ruch ma właściwości lecznicze, porównywalne do zażywania odpowiednich środków farmakologicznych: pod wpływem aktywności mózg zaczyna samoistnie regulować wydzielanie potrzebnych mu neuroprzekaźników. Wnioski profesora Ratey potwierdzają starą mądrość, że czasem potrzebujemy „wybiegać złe emocje”. Pod wpływem ruchu mamy niebywałą możliwość wpływać na swój stan emocjonalny.

 15. Ucz dziecko technik relaksacyjnych. Naukę umiejętności samouspokajania można zacząć uczyć już młodsze przedszkolaki. Najważniejsze, żeby uczyć dziecko technik relaksacyjnych w czasie, kiedy jest spokojne, a nie w momencie pobudzenia emocjonalnego. Każde dziecko i nastolatek może szukać swoich sposobów i technik relaksacyjnych. Dla jednych będzie to leżenie i słuchanie uspakajającej muzyki, dla innych śpiewanie, głębokie oddychanie, przyjemne wizualizacje (wyobrażenia), liczenie, kolorowanie itp.

16. Organizuj sytuacje interakcyjne, w których dziecko w kontakcie z tobą, rodzeństwem lub rówieśnikami będzie się uczyło: • dzielenia się; • proszenia o pomoc; • inicjowania i podtrzymywania kontaktów; • organizowania wspólnej aktywności; • zgadzania się z innymi; • pomagania innym; • odmawiania, mówienia :nie”, 17. Mów dziecku jak jego zachowania wpływają na ciebie i jak się z nimi czujesz: „Złoszczę się, kiedy przerywasz mi w środku zdania i zmieniasz temat”. „Cieszę się, gdy mówisz mi, co chciałbyś zjeść jutro na obiad” itp. 4 18 Ucz używania słów: dziękuje, przepraszam i proszę. Używanie magicznych słów powoduje otwarcie drzwi do zawarcia relacji z innymi ludźmi. Dzięki tym słowom dziecko poznaje dobre zwyczaje i stosując je, wie jak należy postępować. 19. Ucz dziecka podejmowania ryzyka w granicach rozsądku. Ryzyko wywołuje naturalny strach. Warto uświadomić dziecku, że odczuwanie strachu, stresu czy tremy jest normalnym uczuciem. Natomiast nie podejmując ryzyka, dziecko blokuje się, co wpływa na jego samoocenę i umiejętność dążenia do celu.

20. Ucz dziecko przestrzegania zasad. Zgodnie z potrzebami wprowadzaj zasady w domu. Twórz konkretne, pozytywnie sformułowane zasady. Są one dziecku potrzebne do budowania poczucia bezpieczeństwa, wyznaczania granic, odróżniania tego, co dobre od tego co złe czyli stymulowania rozwoju moralnego i społecznego. Nie bądź jednak zbyt surowy i nadgorliwy w ich wprowadzaniu. W zależności od wieku mogą to być zasady: „ Jemy posiłki przy stole w kuchni” „ W domu rozwiązujemy konflikty bez użycia siły fizycznej” W każdym środowisku istnieją zasady i ograniczenia, konsekwentnie należy przestrzegać. Natomiast jeśli dziecko ma je rozumieć i egzekwować należy włączać je w tworzenie reguł, unaocznić konsekwencje nieprzestrzegania wspólnych ustaleń.

21. Jasno, konkretnie, pozytywnie formułuj oczekiwania wobec dziecka i nastolatka. Zamiast: „Nie możesz w sobotę cały dzień siedzieć u koleżanki” „Zależy mi, żebyś w sobotę odkurzyła podłogi i dywany we wszystkich pomieszczeniach w domu”. Mów, co dziecko ma robić, zamiast mówić co ma nie robić.

 22. W przypadku nastolatków ustalcie dla Was czas wspólny i „specjalny”. Rodzic podąża za pomysłami nastolatka, warto ustalić jednak wcześniej ramy czasowe i finansowe czasu wspólnego. Może to być zarówno wspólny czas rodzica i nastolatka w domu, jak i poza domem. Początkowo warto po prostu być z dzieckiem, z zainteresowaniem patrzeć, co robi, chwalić, opisywać zachowanie, nie zadawać zbyt dużo pytań. Nie należy zrażać się, jeśli nastolatek początkowo podchodzi do propozycji czasu wspólnego ze sceptycyzmem. 22. Rozmawiaj z dzieckiem o zmianach i planach, które mogą wpływać na jego życie i jego dotyczyć np. przeprowadzka, wyjazd, dłuższe pozostanie rodzica w pracy. Rozmawiaj z dzieckiem o tych sytuacjach, jego odczuciach. Pozwól dziecku przygotować się na zmiany i budować poczucie sprawstwa.

 23.Ustal z dzieckiem, co należy do jego obowiązków. Wskazane jest, aby dzieci i nastolatki miały swoje obowiązki do wykonania w domu, które będą służyć całej rodzinie np. wyrzucanie śmieci, wkładanie do zmywarki, odkurzanie. Warto wspólnie w rodzinie ustalić grafik obowiązków każdego dnia. Dziecka nie należy jednak przeciążać czy obarczać obowiązkami dorosłego, ale też szkodliwe jest unikanie jakichkolwiek oczekiwań dotyczących prac w domu poza nauką.

24. Pamiętaj, że normalne dziecko lub nastolatek potrzebują kontaktów z rówieśnikami. Nie zabraniaj kontaktów z przyjaciółmi i rówieśnikami. Masz prawo ustalić ramy czasowe tych aktywności. Dziecko, które ma choć jednego przyjaciela i dobrą relacje z rodzicami jest mniej narażone na zachowania ryzykowne i problemowe.

 Hanna Siniarska – pedagog szkolny